David Baldacci - Nachtwerk

Vanuit een luxueus kantoor op de bovenste verdieping van een wolkenkrabber regeert de mooie Joan Kinkade met ijzeren hand haar succesvolle adviesbureau, een verantwoordelijke positie die haar vaak tot lang na kantooruren aan haar bureau gekluisterd houdt. Soms zelfs tot ver na middernacht, wanneer het immense, donkere gebouw op een enkeling na verlaten is...

Nachtwerk werd door A.W. Bruna Uitgevers geproduceerd voor de Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek ter gelegenheid van de Maand van het Spannende Boek 2000.

Hij draaide voorzichtig haar gezicht naar het maanlicht. De trekken van de vrouw waren verstild; haar ogen en haar wangen, haar borsten slap als natte bloesems. Hij nam haar kin in zijn hand en kuste haar lippen, maar ze reageerde niet op zijn aanraking. Hij schonk wijn over het ijs in zijn glas en dronk het leeg, genietend van deze laatste, ontspannen momenten van samenzijn. Over drie uur was het licht, hij moest zo weg. Hij moest haar thuisbrengen. Hij schatte dat het hem nog twintig minuten zou kosten. Een lok haar waaide over haar gezicht. Hij veegde hem snel weg; niets mocht haar trekken bezoedelen. Hij ging naast haar liggen en hoorde de geluiden van een passerende auto beneden en van de wind die tegen de ramen van het gebouw tikte. Hij had nog helemaal geen zin om weg te gaan, maar hij zou wel moeten. Het was zo vredig hier bij haar. Zo ontzettend vredig. Maar aan alle goede dingen kwam een eind. Hij veegde zorgvuldig zijn handschoenen af aan zijn broek, raapte al zijn energie bij elkaar en kneep nog eens flink in de hals van de vrouw. Er ontstonden rode vlekken naast de gele die hij haar eerder had toegebracht. Voor de zekerheid controleerde hij haar polsslag nog eens. Dood, een uur of zo? Haar vingers werden koud. Het begon in de vingers en tenen, lijkverslapping, niet te verwarren met zijn neefje, lijkverstijving, die later zou komen en haar lichaam zo stijf zou maken als beton. Nu was ze nog zacht en soepel, zo lenig zou ze nooit meer zijn nu het bloed naar de laagste punten van haar lichaam stroomde, dat nu alleen nog maar een ding vol vloeistoffen was. Wat was ze wit. Haar naakte lichaam vertoonde geen enkel rimpeltje. Zelfs nu het verslapt was, had ze nog zo'n, nou ja, koninklijk gezicht. Het stond haar goed, dood zijn. Volgens hem was ze nog nooit zo mooi geweest.

Haar gedachten, persoonlijkheid, dromen en ziel waren om halfdrie in de nacht weggehaald. Door hem. Hij was een soort verzamelaar, maar niet van lichaamsdelen. Zo afgrijselijk ongevoelig was hij niet. Hij was geen kannibaal. Hij verzamelde alleen zielen. Hij nam ze mee en gooide het aan de aarde gebonden omhulsel weg. Hij zuchtte toen hij besefte dat er weer een nacht voorbij was. Al toen hij een jaar of tien was, had hij zijn maniakale aanvechtingen bereidwillig aanvaard. Als volwassene had hij alles over het onderwerp gelezen, en hij wist heel goed dat hij een klassieke sociopaat was. Hij was een roofdier dat in de hele wereld zijn gelijke niet had, omdat hij beschikte over het machtigste brein in het dierenrijk. Alleen mensen konden doden uit kwaadaardigheid, wat de hele onderneming voor hem pas echt de moeite waard maakte. Je moest toch een doel hebben in het leven, of je nu priester was, wetenschapper of moordenaar. Ja, de mens stond op eenzame hoogte als het om echte verdorvenheid ging.

Toen hij jong was, had hij vogels en kleine dieren gekruisigd en genoten van hun pijn. Daarna was hij overgegaan op het afrukken van ledematen, verbranden en martelen volgens een prachtig, geduldig systeem, tot het erop begon te lijken dat zelfs dieren een of ander communicatienetwerk hadden, want ze lieten zich niet meer zien bij zijn huis. Zijn ouders hadden het soms wel vreemd gevonden dat ze geen vogels meer hoorden zingen in de bomen in de tuin; dat overal eekhoorns, konijnen en grondeekhoorns te zien waren, behalve op hun terrein. Ze hadden nooit iets doorgehad. Hij was op zijn achttiende het huis uit gegaan en zijn vader en moeder waren twee jaar later verdwenen. Hun lichamen waren nooit gevonden. Hij nam zijn werk heel serieus en was al vanaf zijn veertiende bezig geweest met zijn voorbereidingen voor hun dood. Met zes jaar voorbereiding kon je geen enkel detail meer missen. De politie, en zelfs de fbi , had geen schijn van kans gehad. Hij droeg het lichaam van de vrouw om zijn schouders, als een nonchalant omgeslagen trui. Het was verpakt in dik plastic, zodat er geen lastige sporen van de moordenaar op het slachtoffer konden worden gevonden, die in de rechtszaal als bewijs tegen hem konden worden gebruikt. De positie van het lijk was een praktische kwestie. De vrouw was zwaar, verrassend zwaar gezien haar kleine gestalte. Maar hij had ontdekt dat ze brede heupen had en dat haar gezette bovenlijf in bedwang werd gehouden door een korset, nota bene. Toen dat geval was verwijderd, was haar lichaam uitgedijd als de opkomende zon.

Het was verdomde onhandig, dacht hij terwijl hij de doolhof van het gebouw verliet en het laadperron op stapte, waar hij even bleef staan om de schone, kille lucht in te ademen. Het was ook niet echt lekker voor je ruggengraat om zo'n zeventig kilo over je schouders te dragen; hij kreeg er steeds meer last van. Het was gemakkelijker geweest toen hij jonger was. In die tijd had hij zich binnen een paar uur hersteld, maar nu duurde dat dagen, of misschien zelfs een week na een bijzonder zware klus als deze. De lompe, blauwe afvalcontainer stond maar een metertje verderop. Toen zag hij iets dat hem plotseling voor een dilemma stelde. Hij had een kleine ladder bij de container gezien. Hij was van plan geweest daarop te klimmen en haar dan in de container te gooien. De ladder stond er niet meer. Was hij sterk genoeg om de vermoorde vrouw er vanaf de grond in te gooien? Hij had behoorlijk wat kracht, maar het was misschien te veel gevraagd om een uitermate dood gewicht van zeventig kilo boven zijn hoofd te tillen en in de container te manoeuvreren. Maar wat dan? Hij had nog nooit van afvalcontainers gebruikgemaakt, maar hoe had hij zo slordig kunnen zijn? Hij had moeten nagaan of de ladder er na kantoortijd nog stond. Waar kon hij het lichaam nu laten? Toen hij dichterbij kwam, zag hij tot zijn opluchting dat de zijdeur van de container openstond. Die was meestal afgesloten met een hangslot, en daarom had hij de ladder nodig gehad. Hij deed een schietgebedje. Ook moordenaars konden bidden, vond hij. Zelfs hij, de koning onder de verdorven zielen, zou nog steeds vergeving kunnen vinden. Op dit moment behoorde hij de duivel toe, maar dat hoefde niet altijd zo te blijven. Hij was ervan overtuigd dat hij maar n klein stukje genetisch materiaal verwijderd was van de bankiers, juristen en doctors van de wereld met een gezin en een mooi huis in de buitenwijken. In plaats daarvan moest hij doden. Het was net zoiets als ademhalen of plassen: als hij ermee ophield, ging hij dood. Met ieder slachtoffer dat hij maakte, bleef hij die dood een stap voor. Hij hing het lichaam van de vrouw over zijn linkerschouder met de bedoeling haar vervolgens in de afvalcontainer te leggen en hoefde zich er niet druk over te maken of er soms bloed uit het plastic sijpelde. Door middel van dood door wurging vermeed hij die bewijskundige complicaties netjes. Hij was er zo goed in geworden geen enkel spoor na te laten dat hij best forensisch deskundige had kunnen worden bij de fbi . De basiskennis was hetzelfde, voor welk doel je die ook gebruikte.

Hij maakte zich eindeloos druk over dingen als vingerafdrukken, handpalmafdrukken, haar en vezels van kleding, sperma, deeltjes van de huid en tandafdrukken. Hij las boeken over dat onderwerp, ploos de vakbladen na en verslond alle sensationele krantenartikelen over seriemoordenaars. Er was geen gebruiksaanwijzing voor. Net als bij alle andere vormen van kunst moest je leren van je fouten en van de fouten van anderen, was zijn overtuiging. In de begintijd had hij geluk gehad dat de politie hem en zijn onhandige pogingen om zijn sporen uit te wissen nooit had ontdekt. Na de zorgvuldig geplande executie van zijn ouders waren zijn volgende slachtoffers gelukkig prostituees en weglopertjes geweest, standaardkost voor beginnende massamoordenaars als hij. De autoriteiten schonken niet veel aandacht aan zulke mensen. Maar wanneer hij overging op mensen uit de middenklasse en zelfs rijke en beroemde personen, kon een moordenaar beter zorgen dat hij zijn vak verstond, anders had hij meteen de jongens in het blauw achter zich aan, tot de tanden gewapend. Kijk maar eens naar iemand als Ted Bundy, de grizzlybeer onder de seriemoordenaars. Hij hoopte ooit ook zo beroemd te worden. Maar hij wilde niet worden gepakt. En terechtgesteld. Daar was Bundy de fout in gegaan. Te scherp op de snede. Je had je op een gegeven moment terug moeten trekken en een rustig leven moeten gaan leiden, Ted. Je had moeten vechten tegen de drang tot steken, vermorzelen en doden. Of je had je moeten beperken tot af en toe een hoertje of een schooier uit een woonwagenkamp waar niemand zich druk om had gemaakt.