Kati Naumann - Heimweeland

Korte inhoud

Heimweeland

KATI NAUMANN

Een vergeten stuk Duitsland en een familiegeheim komen samen.

In een zoektocht naar zichzelf zoekt Milla via geotracking naar verloren plaatsen. Midden in het Thringer Woud stuit ze op een overwoekerd hotel, waar ze een schriftje van een jong meisje vindt. Het herbergt een familiegeheim met wortels in de DDR en uitlopers naar het heden.

Het gebied rond hotel Waldeshh was onderdeel van het niemandsland tussen de twee Duitslanden, Sperrgebiet. Bezit werd onteigend, bewoners verplaatst. Zo ook de familie Dressels, eigenaar van het hotel. Als ze na de val van de Muur terug willen naar hun geboortegrond, blijkt de DDR het hotel en zijn bewoners al lang vergeten te zijn. Maar Milla krijgt het schriftje en het jonge meisje niet uit haar hoofd

Hoofdstuk 1

In een diep, donker bos

Milla was van de weg geraakt. Het bos slokte de rest van de wereld van het ene op het andere moment op. Daarnet hoorde ze nog flarden van een gesprek en gelach, nu hoorde ze alleen nog het ritselen van haar eigen voetstappen. Ver boven haar glinsterde het licht door de twijgen. Het schemerde, en het was stil en koel. Ze bevond zich ten zuidoosten van de Rennsteig, op het hoogste punt van het Thringer Woud.

Millas vrije dag was niet zo verlopen als gepland. Neo had haar laten staan, voor het eerst. Was haar zoon eindelijk zo oud dat je iets met hem kon, trok hij opeens zijn eigen plan. Om hem te bewijzen dat ze het niet alleen met hem maar ook met anderen naar haar zin kon hebben, had ze zich aangesloten bij een wandelclub. Nog geen tien minuten later, toen een van de leden een wandellied had ingezet en Milla wilde dwingen om mee te zingen, had ze spijt van haar beslissing. Het tempo dat ze met het oog op de dame met de kunstheup had moeten aanhouden, was haar al net zo weinig bevallen als de gespreksonderwerpen. Om aan het gezwets over bezemrijsvarices en artritis te ontkomen was ze een beetje achtergebleven en korte tijd later gewoon verdwenen. Sindsdien liep ze steeds dieper het bos in, zonder echt te weten waarheen.

Ergens kraakte het kreupelhout. Milla bleef met gesloten ogen staan om beter te kunnen luisteren. De wind ruiste door de takken. Het rook naar sparren en vermolmd hout. Er zoemden insecten, ze hoorde een Vlaamse gaai. Achter haar ritselde het.

Ze deed haar rugzak af en doorzocht hem. Ze was graag overal op voorbereid. Niet alleen in het bos, maar altijd. Ze werkte als secretaresse en manusje-van-aIles op een advocatenkantoor. Bijna dagelijks moest ze verslagen maken van echtscheidingszaken, en ze was er elke keer opnieuw verrast over hoe goedgelovig mensen zijn.

Ze voelde het koude metaal van de alarmtoeter, haalde hem tevoorschijn en stak hem voor het grijpen in haar jaszak.

Er kwamen weer wolven voor in het Thringer Woud, had ze gelezen, en die gedroegen zich niet volgens het boekje. Ze waren niet bepaald schuw, eerder nieuwsgierig, en vaak zelfs vrijpostig, alsof ze wisten dat de wet ze de hand boven het hoofd hield. Maar in dit bos was iets wat nog veel gevaarlijker was dan wolven.

Milla was geen amateur. Ze droeg een regenjas die de warmte vasthield en goede wandelschoenen met profielzolen. Bij elke stap voelde haar rugzak zwaarder aan. Ze zeulde altijd een grote fles water en een paar energierepen mee, plus een kompas, een zakmes waar ook verschillende schroevendraaiers in zaten, werkhandschoenen, een nijptang, een hangslot, een statief, een zaklamp, een dunne, warme deken en een powerbank. Ze vertrouwde nooit op de batterij en al helemaal niet op het bereik van haar telefoon. Die ontving al enige tijd geen signaal meer. Maar dat was normaal op de plekken waar Milla graag kwam.

Het voelde bevrijdend om niet langer bereikbaar te zijn. En ook de druk om constant fotos te uploaden voor haar internetgroepje was verdwenen. Het bos had Milla onzichtbaar gemaakt. Maar in geval van nood kon ze dus ook niet meer bellen.

Milla liep verder. Plotseling doken er tussen de oude bomen treinrails op. Ze haalde het dopje van de lens van haar camera. Er was geen dorpje in de buurt, ze kwamen uit het niets en gingen nergens heen, alsof er een reus mee had gespeeld en ze achteloos had laten liggen. Tussen de rails groeiden imposante beuken, en net zo plotseling hielden ze weer op. Milla knielde op de zachte bladeren en schoot een paar halfhartige plaatjes. Dergelijke fotos had ze al eerder gezien in haar groepje. Ze leek op het juiste spoor te zijn, maar het was niet helemaal wat ze zocht. Ze liep verder en hoopte op meer. De voormalige grens tussen beide Duitslanden was bezaaid met militaire oefenterreinen, verlaten kazernes, bunkers en vervallen wachttorens.

Millas schoenen zonken weg in de meegevende rottende bladeren. Ze was een tijdje bergafwaarts gelopen, nu liep ze weer omhoog, een heuvel op. Bij haar volgende stappen merkte ze dat er iets niet klopte aan de grond onder haar voeten. Een halve meter verder naar links en ze zou het niet opgemerkt hebben. Maar deze stap voelde minder zacht aan dan de vorige. Ze bleef doodstil staan in een poging zich te orinteren. Ze wist niet zeker of ze al in het oude grensgebied was. In de levensgevaarlijke strook langs het IJzeren Gordijn lagen nog altijd meer dan dertigduizend landmijnen op de loer onder de grond. Het was ondoenlijk geweest om ze allemaal op te sporen. Daarom moest je in dit gebied nooit het pad verlaten. Milla kwam tot de conclusie dat een val allang dichtgeklapt zou zijn en liep behoedzaam verder. Vermoedelijk was het gewoon een stuk leisteen, waar er hier veel van was. Ze keek om zich heen en zag een merkwaardig heuveltje. Met haar statief porde ze in het kreupelhout, en ze voelde dat de ijzeren poot op iets hards stootte. Met de nijptang trok ze de wirwar van bramentakken weg, en ze veegde de bladeren en losse aarde opzij. Eronder trof ze dakleien, vermolmd hout en een paar bakstenen aan. Vermoedelijk had iemand hier puin gestort. Buitengewoon veel puin. De puinhoop strekte zich uit over de hele heuvel. Milla stuitte op een stukje muur dat met behang bij elkaar gehouden werd, op kalk en afgebrokkelde sierelementen van een gevel. Het was geen dikke laag, alsof iemand had getracht het puin over een groot terrein zo onopvallend mogelijk te verspreiden. Ze porde verder met het statief. Plotseling veranderde het geluid. Millas ademhaling versnelde. Ze wist niet precies wat het betekende, maar ze kon wel bepalen waar het begon en waar het eindigde. Het was een groot stuk, waarvan ze de hoeken afzette met sparappels. Ze deed een stap achteruit en zag een vierkant dat op een fundament leek. Het puin was hier niet gelost. Het gebouw had hier gestaan, en het leek erop dat de kelder zich onder haar bevond.

Milla vond de manier waarop het was afgebroken merkwaardig. Ze had al veel bouwvallen gezien. Allereerst ging het dak kapot. Zodra de wind de eerste dakpannen had weggeblazen, drong er water naar binnen, dat de balken vermolmde. De muren hielden veel langer stand. Ze bezichtigde al eeuwen verlaten huizen die nog intacte fundamenten hadden. Een huis stort niet zomaar in elkaar. Het leek bijna of hier een bom op gevallen was, die het met de grond gelijkgemaakt had.

Milla vond het vreemd dat er van een oorlog die zeventig jaar geleden geindigd was, nog altijd sporen te vinden waren. Bij elke afgraving in Neurenberg of Erfurt werd rekening gehouden met blindgangers. Maar hier was geen grote stad in de buurt. Waarom zouden de geallieerden in dit afgelegen gebied bommen gegooid hebben?

Plotseling herinnerde ze zich een discussie van haar internetgroepje. Een halfjaar vr Hiroshima zouden er boven het Thringer Woud twee kleine nucleaire explosieve ladingen tot ontploffing zijn gebracht. Milla zette in gedachten een geigerteller op het lijstje van aan te schaffen dingen voor haar uitrusting. Kon ze niet beter maken dat ze hier wegkwam?