Waller - Kidnap

GEORGE WALLER

KIDNAP

de geschiedenis van de Lindberghzaak

DE 20ste EEUW VAN AMERIKA

TER INLEIDING

Zeer gaarne schrijf ik voor het fascinerende boek van George Waller over de tragedie van deLindbergh kinderroof, een enkel woord ter introductie.

Bestond er in ons land wat meer belangstelling voor grote, adembenemende processen met als inzeteen mensenleven, dan waren deze enkele woorden stellig overbodige, maar helaas staat de doorsneeNederlander lauw en onverschillig tegenover zulke gebeurtenissen. De titanische strijd die in derechtszaal soms wekenlang overleven en dood gestreden wordt, gaat vrijwel onopgemerkt aan onsvoorbij: strafrechtspraak interesseert de ordentelijke burgers slechts een geringe mate, te zeervertrouwend als hij is, dat politie en justitie het wel bij het rechte eind zal hebben. Maar dat isvolkomen anders in die landen waar juryrechtspraak heerst, want daar kan ieder op zijn beurtgeroepen worden, het leven van zijn medemens in handen te nemen.Het boek van Waller, waaraan ik u niet lang meer wil afhouden, en dat u stellig niet zult neerleggen,alvorens het tot de laatste regel verslonden te hebben, beschrijft wel een der afschuwelijkstemisdrijven, waartoe een mens kan afdalen: kinderroof!

Een misdrijf, waarbij op de meest harteloze wijze gespeeld wordt met de doodsangst van ouders, wierkind uit laaghartig winstbejag aan die ouders ontstolen werd. Gelukkig is deze onmenselijke daad inons kalme vaderland nagenoeg onbekend. Nagenoeg, want in het voorbijgaan moge ik toch evenaanstippen, dat het Lindbergh drama reeds in 1880 in Den Haag zijn bloedig evenbeeld beleefde, toende 13-jarige knaap Marius Bogaardt, zoon van een schatrijke vader, op klaarlichte dag van zijn schoolwerd weggelokt en er een voor die dagen fabelachtig losgeld van f. 75.000 werd geist, welk eenbloedgeld de radeloze vader terstond bereid was, voor zijn kind te offeren. Maar vergeefs, want reedskort daarna werd het slachtoffertje met dolksteken doorboord, in de duinen aangetroffen. Tot onzeopluchting zij vermeld, dat de daders snel gegrepen werd, en met levenslange tuchthuisstraf voor zijnwandaad geboet heeft, terwijl Koning Willem III een grote beloning toekende aan hem, die de daderwist te ontmaskeren.

Maar, hoe vreselijk dat misdrijf ook was, de sensatie, die het in die dagen verwerkte, zinkt in het nietbij de beroering die heel Amerika op de been bracht, toen de Lindbergh baby, zoon van deaangebeden oceaanvlieger Lindbergh, die als "de Eenzame Arend" verafgood werd, op diestormachtige avond van 1 maart 1932 uit zijn kinderbedje werd weggeroofd. Het zou tot 15 september1934 duren, alvorens de hyena die dit gelukkige arendnest beslopen had, kon worden gearresteerd.En aan de pen van Waller is het te danken dat wij als het waren van uur tot uur in ademloze spanninggevangen blijven in de greep van de schokkende gebeurtenissen, die voor, tijdens en zelfs na hetproces zich afspeelden in en rond om dat historisch geworden gerechtsgebouw in Flemington, waaroptoen de ogen van de gehele wereld waren gericht.

Vanaf het ogenblik dat het losgeld in de garage van de Duitser Hauptmann gevonden werd, vanaf hetogenblik dat werd vastgesteld, dat het zijn hand was, die de brieven geschreven had waarin hetlosgeld werd afgeperst, en dat het hout van de ladder waarlangs het kind ontvoerd was, uit plankenwas vervaardigd van Hauptmanns zolder, was naar mijn overtuiging zijn doodvonnis reedsgeschreven. Maar met stalen zenuwen ontkende hij, en er zou nog wekenlang om het leven van dezenietswaardige gestreden worden. Het is ook vooral die wanhopige strijd, met een voor onze begrijpenongekende felheid gestreden, die dit boek, - en zeker niet slechts voor juristen -, zo beklemmendmaakt, dat elk detectiveverhaal ernaast verbleken moet.

Voor u, lezer, is een belangrijke taak weggelegd, om als het ware als jurylid te oordelen, of BrunoRichard Hauptmann op 3 april 1936 terecht in de elektrische stoel met zijn leven heeft geboet voor deontvoering en de dood van de Lindbergh baby, die als een tragische en bijna legendarische figuur degeschiedenis is ingegaan.

Mr. M. H. Huygens,

Advocaat te s Gravenhage.

DE 20ste EEUW VAN AMERIKA

INHOUD

Eerste deel

Tweede deel

Derde deel

Vierde deel

Naschrift

DE 20ste EEUW VAN AMERIKA

Eerste deel

DE MISDAAD

DE 20ste EEUW VAN AMERIKA

HOOFDSTUK 1

Dinsdag, de eerste maart 1932, was een koude en winderige dag met een beklemmende vochtigheid. Ondanks het onaangename weer ging Anne Lindbergh in de namiddag uit om een luchtje te scheppen. Ze had niet eerder het huis durven verlaten, omdat de baby niet geheel in orde was, maar kort te voren was zijn kinderjuffrouw gekomen om voor hem te helpen zorgen.

Terugkerend van haar wandeling bleef Anne Lindbergh staan bij de zuidoostelijke hoek van het huis en keek omhoog naar de ramen van de kinderkamer op de eerste etage, pakte toen een paar kiezelstenen van de vochtige, kleiige grond en gooide ze tegen de ruit van het raam bij de hoek. Dadelijk verscheen Betty Gow, de kinderjuffrouw. Glimlachend liep ze weg en kwam weer terug met de kleine jongen in haar armen. Ze wees omlaag naar zijn moeder en hij lachte toen hij haar herkende. Anne Lindbergh wuifde. Betty pakte het handje van de baby en zwaaide ermee terug.

Twee uur later, een paar minuten voor vijf, zat Betty in de bediendekamer thee te drinken met Oliver Whateley, de butler en zijn vrouw Elsie, de huishoudster-kokkin. Oliver had de thee voor mevrouw Lindbergh in de zitkamer gebracht en Betty had de baby uit de kinderkamer gehaald om met zijn moeder te spelen. Buiten, in het verblekende en wegstervende licht, huilde de wind door de bomen en rammelde aan de luiken. De koude en de vochtigheid waren de redenen waarom Anne Lindbergh en de baby vandaag nog in het nieuwe huis waren, dat Charles Augustus Lindbergh had laten bouwen in New Jersey bij het dorpje Hopewell. Het was een gewoonte van de Lindberghs om s winters door de week bij Annes moeder, mevrouw Dwight Morrow, die weduwe was, op haar ruim 20 hectare groot landgoed Next Day Hill in Englewood, New Jersey, te blijven, en de weekends door te brengen in hun eigen huis. Mevrouw Morrow was nog niet geheel hersteld van de schok, veroorzaakt door het overlijden van haar echtgenoot in de voorgaande zomer en zij had het jonge gezin graag bij zich. Bovendien was het nieuwe huis nog niet helemaal klaar; voor de meeste ramen ontbraken de gordijnen en aan veel andere dingen moest nog een laatste hand worden gelegd.