Arianne van der Bent - Dievenspoor

Niandra Lyan staarde vanaf het dak van het huis naar de Quattar, de machtige rivier die zich beneden haar een weg door het landschap sneed. Ze kon ver kijken. Haar dorp Brainin werd door de bocht van de rivier omarmd. Het water was overal en droeg zijn stempel op het leven, zelfs nu de droogte al zolang aanhield. De zomer van 2121 van de Grote Jaartelling van Mageronita-Ja had kleine beekjes volledig op laten drogen en ook de Quattar had eraan moeten geloven. Het water had al jaren niet zo laag gestaan. Ze kon even verderop de rotsblokken zien die zich als eilandjes boven de stroming waagden. Het was een warme zomer, een verstikkende zomer, in meerdere opzichten, en Niandra had haar lievelingsplekje opgezocht om van alles te ontsnappen.

Een onbestemd gevoel had zich van haar meester gemaakt. Ze had dat wel vaker. Net als haar moeder neigde ze naar piekeren en depressieve gedachten. Ze trok het zich erg aan als iemand iets over haar te vertellen had, zelfs als ze wist dat het helemaal niet negatief bedoeld was. Het moest te maken hebben met het feit dat ze het gevoel had altijd op haar tenen te moeten lopen, altijd alles maar zo goed mogelijk te moeten doen. Ze wilde mensen niet de kans geven slecht over haar te denken. Ze had al zoveel tegen zich.

De Quattar en de bossen die zich daarachter bevonden, maakten haar rustig. Hier kon niemand haar zien, kon niemand over haar oordelen. Hier kon ze een moment doen alsof ze helemaal alleen op de wereld was.

Niandra wist niet precies waar het gevoel vandaan was gekomen. Er was niets gebeurd vandaag. Niemand had haar geplaagd of dingen nageroepen. Er waren geen peinzende blikken geweest. Niet in Brainin. Iedereen kende haar hier. Ze kon het ze echter niet kwalijk nemen als ze het wl zouden doen. Haar lange gestalte, haar blonde haar en haar grote, helderblauwe ogen waren namelijk typische kenmerken van een Scutter.

Haar vader was een Scutter. Hij was gestorven nog voordat zij geboren was en eigenlijk was dat het enige wat ze van hem wist. Ze wist niet eens hoe hij heette! In haar familie werd er niet over hem gesproken. Het feit dat haar moeder verliefd was geworden op een Scutter, zelfs met hem was getrouwd, had al meer dan genoeg ophef veroorzaakt. Ze had instinctief geweten dat ze het beter kon laten rusten. Haar vragen zouden weleens het verkeerde soort aandacht op haar kunnen vestigen. Dat de Dievenraad haar had geaccepteerd, was al een wonder op zich.

Haar moeder Leina leek fysiek totaal niet op haar. Ze was een echte Dieve met haar pikzwarte haar en haar kleine gestalte. Het was nauwelijks voor te stellen dat ze familie van elkaar waren. Alleen als ze lachte, weerspiegelde ze de gelaatstrekken van haar moeder. Dat deden ze allebei veel te weinig, volgens de overige familieleden. Vooral haar oom Fjaro, de altijd vriendelijke man bij wie ze al woonden zolang Niandra zich kon herinneren, probeerde hen ervan te overtuigen dat het leven goed en de moeite waard was. Het was waar: het ontbrak hen hier aan niets. Haar oom, handelaar van beroep, was een van de belangrijkste personen in Brainin. Hij zorgde voor een regelmatig inkomen voor alle inwoners van het dorp, omdat hij alles verhandelde wat je maar kon bedenken. En zelfs als ergens geen markt voor leek te zijn, dan lukte het hem meestal toch om een koper te vinden. Hij werd door iedereen gerespecteerd. Ze woonden in een van de grootste huizen van het dorp. Het lag vlak aan de rivier en was opgetrokken uit hout en stenen en werd door een enorme aarden wal tegen het verwoestende water beschermd. Het huis werd voor allerlei plechtigheden en feesten gebruikt, vanwege het grote aantal mensen dat er kon verblijven. Ze hadden hun eigen stal met ossen, een enorme duiventil want ook alle officile communicatie verliep via de Lyans en een grote moestuin, voornamelijk het domein van haar tante Mikilla, die de heerlijkste stoofpotten en taarten kon maken. Het was een fantastische plek om op te groeien. Niandra was dankbaar dat de broer van haar moeder hen zonder ook maar enige bedenkingen in huis had genomen. Het had allemaal zo anders kunnen zijn. Ze hield van haar familieleden met heel haar hart. Er waren echter veel momenten dat er iets knaagde, iets wat ze inderdaad niet kon plaatsen. Momenten dat ze zich liever van alles en iedereen terugtrok.