Mel Hartman - Heen

Any sufficiently advanced technology is indistinguishable from magic.

Arthur C. Clarke

B en je klaar voor een waargebeurd, maar bizar en ongelooflijk verhaal? Ik beloof dat ik niet zal liegen. Althans niet tegen jou.

Ken je dat, een dag die je leven totaal op zijn kop zet? Zon dag waarvan je daarna denkt: Goh, dat had ik nou nooit verwacht, nog in geen miljoen lichtjaren. Het woord lichtjaren gebruik ik opzettelijk, dat word je nog wel duidelijk. Of als iemand het je vooraf had ingefluisterd, had je gereageerd in de trant van: Yeah right , vertel dat aan de koekoek.

Geloof me, zon dag was het. Ik zou in een totaal andere wereld terechtkomen, hoewel ik nog steeds op Aarde zou zijn. Hoe dat kan? Dat wil ik je dus dolgraag vertellen.

Ik herinner met dat ik op de ochtend van die bewuste dag zowel opgewonden als angstig was. Ik werd geadopteerd. Het klinkt raar om dat als een zestienjarige te zeggen, nog maar twee jaar en ik was meerderjarig. Ik was er niet echt klaar voor, maar ik besloot er het beste van te maken.

Met gekruiste benen zat ik op mijn bed in een jeans en een slobbertrui, en keek naar de tuin die de eerste tekenen van de herfst vertoonde. Ik hield van de herfst, het afschudden van het oude en de witte rust van de winter die erop volgde. Dagen waarin ik vaak binnen zat en meer tijd had om te lezen. Hopelijk bleef dat in mijn nieuwe leven hetzelfde.

Wist ik toen veel hoe mis ik het had!

Ik merkte op dat de bomen kaler werden en de bruine bladeren van zich afschudden. De wind had zijn neus naar het noorden gedraaid en de vogels zongen mij niet meer wakker in de vroege ochtend. Gelukkig! Wat had ik daar een hekel aan. Hoe vaak had ik niet een denkbeeldige schoen naar die lawaaimakers gegooid. Begrijp me niet verkeerd; ik hou van alle dieren, maar om vijf uur s ochtends moesten ze hun kop houden en me met rust laten.

Ik keek opzij waar naast me, op de vloer, mijn tas stond. Nou ja, niet die van mij; het was een tas die ik van een van de verzorgers van het weeshuis had gekregen, want zelf was ik nooit eerder op reis geweest. Ik had zelfs nog nooit een voet buiten de stad gezet, ik had daar nooit het geld voor gehad. Hoewel ik benieuwd was naar de rest van de wereld, vond ik het prima om in mijn vertrouwde kleine bubbel te blijven, een bubbel die vandaag uiteen zou spatten. Bij het zien van de reistas, trok ik mijn neus in afgrijzen op. Hij was knaloranje met roze eenhoorntjes. Ik vroeg me af wat Maria bezield had toen ze hem had gekocht. Misschien werd ze er vrolijk van, maar ik kreeg er alleen maar koppijn van en zin in snoep.