Teri Terry - Gewist

GEWIST

Teri Terry

Eerste druk, maart 2019

Oorspronkelijke titel Slated

Uitgave Orchard Books

Copyright Teri Terry 2012

Copyright voor Nederlands taalgebied IMAGINE, Veghel 2019

Vertaling Laura Weeda

Opmaak ZetSpiegel, Best

ISBN 978 94 633 3756 4

NUR 285

www.imagine-yabooks.nl

IMAGINE is een imprint van ImageBooks Factory BV.

Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Voor Graham, die niet wist waaraan hij begon, maar het evengoed nooit af liet weten.

PROLOOG

Ik ren.

Flinke golven graaien naar het zand terwijl ik de ene voet na de andere voet verplaats. Opstijgen en weer neer laten komen, opnieuw. Sneller. Mijn ogen zijn gericht op de duinen in de verte. Ik kijk niet om. Mag niet omkijken. Ademen kost moeite: in, uit, in, uit. Ik blijf rennen.

Als mijn longen bijna uit elkaar barsten, mijn hart uiteen dreigt te spatten in een karmozijnrode ster op het zand, struikel ik.

Een man voor me keert om. Hij trekt me overeind en spoort me aan om verder te rennen.

Het komt dichterbij. Ik kan niet meer staan, ik val opnieuw. Ik kan niet meer rennen. Hij knielt bij me neer, houdt me vast, kijkt me in de ogen. Het is tijd! Snel, nu! Plaats de muur.

Dichterbij.

Ik begin te bouwen, steen na steen. Rij na rij. Een hoge toren, als die van Rapunzel, maar zonder raam waardoorheen ik mijn haren kan laten zakken.

Zonder kans op ontsnapping.

Vergeet nooit wie je bent! roept hij, en hij pakt me bij de schouders, schudt me stevig heen en weer.

De zee, het zand, alles verdwijnt, wordt versluierd door de verschrikking. Zijn woorden, de blauwe plekken op mijn armen, de pijn in mijn borst en benen.

Daar is het.

HOOFDSTUK 1

Vreemd.

Ok, ik heb niet veel vergelijkingsmateriaal. Ik ben zestien en niet traag of achterlijk, en ik heb voor zover ik weet niet vanaf mijn geboorte in een kast opgesloten gezeten. Maar dat krijg je nou eenmaal van Wissen. Een gebrek aan vergelijkingsmateriaal.

Het duurt even tot dingen niet meer voor het eerst gebeuren. Eerste woordjes, eerste stapjes, eerste spin op de muur, eerste keer dat je je teen stoot. Je snapt het: eerste alles.

Dat ik me vandaag vreemd voel en niet op mijn gemak, kan ook daarmee te maken hebben.

Maar nu ik hier nagelbijtend zit te wachten op Mam, Pap en Amy die me uit het ziekenhuis komen ophalen om naar huis te gaan, zonder dat ik weet wie ze zijn, of waar mijn huis is, zonder dat ik ook maar iets weet, kan toch niet echt anders voelen dan vreemd?

Bzzzz: een gedempte waarschuwing van de Levo aan mijn pols.

Ik kijk op het apparaatje: ik ben gezakt naar 4.4. De verkeerde kant van de geluksschaal. Ik neem een stukje chocola. Zodra ik het proef, is er een kleine stijging. Als je al te vaak zakt, word je nog dik.

Ik schrik op. In de deuropening staat dokter Lysander. Lang, dun, witte jas. Haar donkere haar is strak naar achter gekamd. Haar brillenglazen zijn dik. Ze verplaatst zich haast zwevend, geruisloos als een spook, wordt wel gefluisterd. Ze lijkt het altijd aan te voelen als iemand in het rood dreigt te komen. Maar ze is niet zon verpleegster die je vervolgens een stevige knuffel geeft. Ze is niet bepaald een warm type of zo.

Het is tijd, Kyla. Kom.

Moet het echt? Kan ik hier niet blijven? Ze schudt haar hoofd. Een ongeduldige knippering met haar ogen verraadt dat ze dit al een miljoen keer heeft gehoord. Of in ieder geval 19.417 keer, want mijn Levo heeft nummer 19.418.

Nee. Je weet dat dat niet kan. We hebben de kamer nodig. Kom.

Ze draait zich om en loopt weg. Ik pak mijn tas en volg haar. Hij is niet zwaar, ook al zit alles wat ik heb erin.

Het laatste wat ik zie voor ik de deur sluit: de vier muren. Twee kussens, een deken. Een kledingkast. De wasbak met een barst aan de rechterkant, het enige wat mijn kamer onderscheidt van de eindeloze rij hokkerige kamers op deze en de andere verdiepingen. Ze vormen mijn eerste herinneringen.

Negen maanden lang waren dit de grenzen van mijn universum. Dit en het kantoor van dokter Lysander en de sportschool en de school een verdieping lager waar er meer zitten zoals ik.

Bzzzz: volhardender nu. De Levo trilt aan mijn pols, eist mijn aandacht. Mijn niveau is gezakt naar 4.1.

Te laag. Dokter Lysander draait zich om, klakt binnensmonds met haar tong. Ze bukt zich tot mijn hoogte en raakt met haar hand mijn wang aan. Ook dat is voor het eerst.

Echt, het komt goed. Aanvankelijk zie ik je een keer in de veertien dagen.

Ze lacht. Het ziet er ongemakkelijk uit, zoals haar lippen over haar tanden zijn gespannen. Alsof ze zelf ook niet goed weet hoe dit zo gekomen is en wat ze ermee moet. Ik ben zo verrast dat ik mijn angst vergeet en uit het rood omhoog klim.

Ze knikt, gaat weer staan en loopt de hal door naar de lift.

In stilte zakken we de tien verdiepingen omlaag, tot aan de Begane grond, waar we via een korte hal bij een volgende deur komen. Een waar ik vanzelfsprekend niet eerder doorheen ben gegaan. Erboven staat V&V: Verwerking en Vrijlating. Als je deze deur doorgaat, ziet niemand je ooit terug.

Ga maar, zegt ze. Ik twijfel, duw de deur een stukje open. Ik draai me om om gedag te zeggen, of laat me alsjeblieft niet alleen, of allebei, maar zie enkel nog een flits van haar witte jas en haar donkere haren de lift in verdwijnen.

Mijn hart bonst. Ik adem in en uit en tel net zo lang tot tien tot mijn hartslag langzamer wordt, precies zoals ik dat hier heb geleerd. Dan recht ik mijn schouders en duw de deur verder open. Erachter is een lange ruimte met aan de andere kant nog een deur en langs een van de muren plastic stoelen, waar twee andere Gewisten voor op de grond zitten. Ze hebben net zulke tassen als ik. Ik ken ze allebei uit de les, al ben ik hier al veel langer dan zij. Net als ik hebben ze de vaalblauwe katoenen overall ingewisseld voor een gewone spijkerbroek. Eigenlijk ons nieuwe uniform dus. Ze kijken blij. Ze mogen eindelijk het ziekenhuis uit, naar hun familie toe. Dat ze die nooit eerder hebben ontmoet, doet er niet toe.

Een verpleegster achter de balie tegenover ze kijkt op. Ik sta nog in de opening, durf de deur niet achter me te sluiten. Ze fronst lichtjes en wenkt me naar binnen.

Kom maar verder. Ben jij Kyla? Je moet hier bij mij inchecken voordat je kan uitchecken, zegt ze met een brede grijns. Ik loop schoorvoetend haar kant uit. Als de deur achter me met een swoesj sluit, begint mijn Levo te zoemen. Als ze mijn hand pakt en mn Levo scant, gaat hij nog meer tekeer: 3.9. Ze schudt haar hoofd en houdt met haar ene hand mijn arm stevig vast, terwijl ze met de andere een injectienaald in mijn bovenarm prikt.

Wat is dat? vraag ik terwijl ik me losruk en over mijn arm wrijf, al denk ik het antwoord eigenlijk wel te weten.

Gewoon wat spul om je niveau op peil te houden, totdat iemand je daarbij kan helpen. Ga maar zitten totdat je geroepen wordt.

Mijn maag draait zich om. Ik ga zitten. De twee andere Gewisten kijken me met grote ogen aan. Ik voel hoe het Geluksspul door mijn aderen begint te stromen, ontspan al een beetje. Maar mijn gedachten blijven zelfs als mijn Levo bijna op 5 staat.

Stel dat mijn ouders me niet leuk vinden Zelfs als ik heel hard mijn best doe en ik moet toegeven dat dat niet altijd zo is zijn niet alle mensen even aardig tegen me. Net als dokter Lysander irriteert het ze dat ik niet altijd doe of zeg wat ze van me verwachten.

En stel dat ik hen niet leuk vindt Het enige wat ik van ze weet is hoe ze heten. Het enige wat ik van ze heb is een foto, die ingelijst aan de muur in mijn ziekenhuiskamer hing en nu in mijn tas zit. David, Sandra en Amy Davis: Pap, Mam en Grote zus. Ze lachen naar de camera en zien er vriendelijk uit. Maar hoeveel zegt dat nou eigenlijk?