Teri Terry - Gebroken

Gebroken

Teri Terry

Eerste druk, juni 2019

Oorspronkelijke titel Fractured

Uitgave Orchard Books

Copyright Teri Terry 2013

Copyright voor Nederlands taalgebied IMAGINE, Veghel 2019

Vertaling Rene Salome en Laura Weeda

Opmaak ZetSpiegel, Best

ISBN 978 94 633 3825 7

NUR 285

www.imagine-yabooks.nl

IMAGINE is een imprint van ImageBooks Factory BV.

Alle rechten voorbehouden.

Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd en/of openbaar gemaakt worden door middel van druk, fotokopie, microfilm, of op welke wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Ter herinnering aan mijn vader

HOOFDSTUK 1

Regen kan heel nuttig zijn.

De beuken en dennenbomen om me heen hebben regen nodig om te groeien en om in leven te blijven.

Regen spoelt ook sporen weg, verdoezelt voetafdrukken. Door de regen zijn sommige gebeurtenissen minder makkelijk te traceren en dat komt mij vandaag nogal goed uit. Maar het beste is, dat het bloed van mijn huid en kleren spoelt.

Ik sta te rillen onder de neerstortende hemel en wrijf het ijskoude vocht uit over mijn handen en armen. Het rood is allang weg, maar ik kan niet stoppen. Mijn gedachten zijn nog steeds met rood besmeurd. Gedachten zijn niet zo makkelijk weg te spoelen. Maar ik weet wel hoe ik me ervan kan ontdoen, bedenk ik me. Je kan herinneringen wegstoppen in een laag van angst en ontkenning, en daarna opbergen achter een muur. Van bakstenen. Zo een als Wayne aan het bouwen was.

Is hij dood? Is hij stervende? Ik ril, en niet alleen van de kou. Heb ik hem creperend achtergelaten? Moet ik teruggaan om te kijken of ik hem kan helpen? Verdient hij het om daar alleen te liggen lijden, enkel om wie hij is en wat hij heeft gedaan?

Maar als iemand dit ontdekt is het met me gedaan. Ik hoor niet in staat te zijn iemand pijn te doen. Ook al viel Wayne me aan en was het zelfverdediging. Gewisten kunnen niet gewelddadig zijn, en toch was ik het. Gewisten horen geen herinneringen van hun verleden te hebben, en toch heb ik ze. De Hoeders zouden me meenemen. Waarschijnlijk zouden ze mijn hersenen ontleden om te kijken waar het is misgegaan. Waarom mijn Levo mijn handelingen niet controleerde. Misschien zouden ze het doen terwijl ik nog leefde.

Nee, niemand mag hier ooit van afweten. Ik had moeten controleren of hij dood was, maar daarvoor is het nu te laat. Terugkeren is te riskant. Je kon het daarnet niet, hoezo zou je het nu wel kunnen? zeurt een stemmetje in mij.

De kou dringt door tot in mijn spieren, mijn botten. Het is z koud. Ik leun tegen een boom en laat me op de grond zakken. Ik wil stoppen, gewoon stoppen. Met bewegen, met voelen, met lijden. Voorgoed.

Totdat de Hoeders komen.

Ren!

Ik werk mezelf overeind en begin te strompelen. Ik ga over op rustig joggen en even later vlieg ik tussen de bomen door richting het pad, langs de weilanden. Naar de weg, waar een wit busje de plek verraadt waar Wayne is verdwenen. Best(e) Bouwers, is op de zijkant geschilderd. Hier, bij dit busje, mag niemand me het bos uit zien komen. Zodra zijn verdwijning is opgemerkt, is dit de plek waar ze hem zullen gaan zoeken.

Maar in dit onstuimige weer is de weg verlaten. De regendruppels landen met zoveel geweld op het asfalt dat ze weer omhoog ketsen.

Regen. Daar was iets mee. Het heeft nog een betekenis, die door mijn hoofd sijpelt zoals de straaltjes regen langs mijn lichaam druipen. En dan is het weer weg.

Nog voordat ik goed en wel bij mijn huis ben gaat de deur open: een bezorgde Mam trekt me naar binnen.

Ze mag het niet weten. Een paar uur geleden lukte het me niet goed mijn gevoelens te verbergen. Ik wist niet hoe het moest. Nu polijst ik mijn gezicht, neem de paniek weg uit mijn ogen. Neutraal, zoals een Gewiste hoort te zijn.

Kyla, je bent doorweekt. Een warme hand op mijn wang. Bezorgde blik. Is je niveau in orde? vraagt ze, en ze pakt mijn pols om mijn Levo te bekijken. Ik kijk nieuwsgierig mee. Het zou laag moeten zijn, gevaarlijk laag. Maar er is het een en ander veranderd.

6.3. Mijn Levo denkt dat ik blij ben! Ha!

In het bad dat ik van Mam moet nemen, probeer ik het opnieuw. Nadenken. Ik glij het warme, dampende water in. Nog steeds ben ik verkleumd. Mijn hele lichaam rilt. De warmte dringt langzaam door tot mijn lichaam, kalmeert me, maar in mijn hoofd blijft het een zooitje.

Wat is er gebeurd?

Alles vr Wayne is wazig, alsof ik door een beslagen ruit kijk. Alsof ik een ander persoon zie, iemand die alleen vanbuiten hetzelfde is: Kyla, een kleine opdonder, groene ogen, blond haar. Gewist. Beetje anders dan de rest misschien: wat alerter. En ze heeft wat problemen met haar beheersing. Maar toch echt Gewist. Hoeders hebben mijn hoofd gereinigd van de misdaden waar ik me niks meer van herinneren kan. Mijn geheugen en verleden horen voorgoed verdwenen te zijn. Dus wat is er aan de hand?

Ik ging vanmiddag een stukje lopen. Dat was het. Ik wilde over Ben nadenken. De gedachte aan hem zendt verse pijnscheuten door mijn lichaam heen. Erger dan eerst. Zo erg dat ik bijna in huilen uitbarst.

Concentreer je. Wat gebeurde er toen?

Die nietsnut, Wayne: hij was me het bos in gevolgd. Ik dwing mezelf voor de geest te halen wat hij deed, wat hij probeerde te doen. Hoe zijn handen me vastgrepen. De angst en de woede keren terug. Op de een of andere manier maakte hij me zo kwaad, zo waanzinnig kwaad, dat ik zonder erbij na te denken heb uitgehaald. Op dat moment veranderde er iets in mij. Iets verschoof, iets verdween, iets werd verplaatst. Dan zie ik in een flits zijn bloederige lichaam voor me en ik krimp ineen. Wt heb ik gedaan? Op de een of andere manier was ik, Gewiste, in staat tot geweld. En dat is nog niet alles. Ik kan me ook dingen, gevoelens en beelden uit mijn verleden herinneren. Van voordat ik Gewist werd. Onmogelijk!

Blijkbaar niet. Want het is zo.

Nu ben ik niet alleen Kyla, de naam die ik in het ziekenhuis kreeg nadat ik werd Gewist, nog geen jaar geleden. Ik ben ook iets iemand anders. En ik weet niet zeker of ik daar wel zo blij mee ben.

Tok-tok-tok.

In n beweging draai ik me half het bad uit. Er gaat een plens water over de rand.

Kyla, gaat het goed?

De deur. Iemand Mam klopte op de deur. Dat is alles. Ik ontspan mijn vuisten.

Rustig worden.

Prima, weet ik uit te brengen.

Als je daar nog langer blijft zitten verander je in een pruimpje. Het eten is klaar.

Behalve Mam zijn beneden ook mijn zus, Amy, en haar vriendje, Jazz. Amy: Gewist en net als ik aan deze familie toegewezen. Maar zo anders. Ze is altijd vrolijk en levendig, ze praat graag, ze is lang en heeft een chocoladekleurige huid. Ik daarentegen ben klein, rustig en bleek. Jazz is een Oorspronkelijke, wat betekent dat hij niet is Gewist. Hij is best ok, tenminste, als hij niet mijmerend naar die knappe Amy zit te staren. Ik ben opgelucht dat Pap er niet is. Op zijn waakzame, bedachtzame, analyserende blik, die registreert of alles wel exact is zoals het hoort, zit ik vanavond niet te wachten.

Zondagse stoofschotel.

Er wordt over Amys stage gepraat, over de nieuwe camera van Jazz. Amy vertelt enthousiast dat ze is gevraagd om na school in de huisartspraktijk te komen werken, waar ze ook haar stage heeft gelopen.

Mam kijkt even naar mij. We zullen zien, zegt ze dan. Ze wil waarschijnlijk niet dat ik alleen ben na school.

Ik heb geen oppas nodig hoor, zeg ik, al twijfel ik zelf aan mijn woorden.

De avond gaat langzaam over in de nacht. Ik ga naar boven, poets mijn tanden en kijk in de spiegel. Groene ogen staren me aan, groot en vertrouwd, maar ze zien dingen die ik niet eerder heb gezien. Gewone dingen, voor zover er iets gewoon is.

Door een stekende pijn in mijn enkel ben ik gedwongen te stoppen met rennen. Het moet wel. Mijn najager is ver en wazig, maar komt snel dichterbij. En hij zal zeker geen rustpauze nemen.