Shanna Bell - De Beschermer

HOOFDSTUK 1

MARY

Het telefoontje kwam midden in de nacht.

Marys hoofd raakte bijna de muur terwijl ze naar haar telefoon op het nachtkastje reikte. Toen herinnerde ze zich dat haar slaapkamer geen ruimte meer had voor een nachtkastje, omdat hij zo klein was. Ze woonde nu inmiddels drie maanden in haar nieuwe huis en ze was nog steeds niet gewend aan hoe krap het er was. Ze had haar leven lang in grote herenhuizen gewoond, en het appartement met twee bezemkasten die voor een slaapkamer door moesten gaan was nogal een aanpassing.

Ze reikte naar de vensterbank boven zich om haar telefoon op te nemen. Britney belde. Het was nooit een goed teken als haar vriendin zo laat belde.

Britney. Is alles ok?

Het... Het spijt me zo. Ik kon er niet van afblijven. Het was het enige gebrabbel wat Mary kon ontcijferen voordat Britney begon te snikken.

Oh, nee.

Ik heb het echt geprobeerd... Ik heb zo mijn best gedaan...

Mary gooide haar benen over de rand van het bed en deed het licht aan. Waar ben je?

Ik kan gewoon niet meer, ratelde Britney door. Het is te veel. Ik ben gewoon moe. Zo moe. Zo verdient een betere zus dan ik. Ze verdient iemand als jij. Kan ze... kan ze nog een nachtje bij jou blijven?

Natuurlijk mag ze nog een nacht blijven. Ze greep haar spijkerbroek van het dressoir en trok hem aan, terwijl ze de telefoon met haar andere hand tegen haar oor hield. Waar ben je?

Zeg alsjeblieft dat je thuis bent. En niet in een of ander smerig steegje ligt.

Er volgde nog een snik. Ik ben thuis.

Mary wist dat het afkickprogramma pittig zou zijn voor Britney. Ze had echter niet verwacht dat ze zo snel weer naar de naald zou grijpen.

Ok, blijf waar je bent, ik kom eraan. Ik moet alleen even iemand vinden om op Zo te passen. Haar peetdochter meende dat ze een parttime superheld was, maar in werkelijkheid was ze pas een zesjarige wiens superkracht vooral bestond uit cupcakes eten.

Ze beindigde het gesprek, kleedde zich aan en ging naar Zos kamer. Het meisje leek haast te verdwijnen tussen de stapels verhuisdozen die haar bed omringden. Mary wenste wederom dat haar zus Gina haar spullen, die vooral uit kleding en schoenen leek te bestaan, eindelijk eens zou ophalen. Gina zou nog niet dood gevonden willen worden in Mary's appartement, maar ze had er geen enkel probleem mee om het te gebruiken als opslagruimte.

Mary liep terug naar haar slaapkamer en pakte haar telefoon. Ze dacht na over wie ze op dit tijdstip het beste kon bellen. Haar nicht Jazzy of Tommie zouden meestal haar eerste keus zijn, maar zij waren op een conferentie en keerden morgen pas terug. Jazzy had haar echter wel een nummer gegeven voor noodgevallen. Aangezien ze geen andere mogelijkheid zag, belde ze dat nummer.

Diaz Security. Met wie spreek ik?

Mary bevroor en viel terug op het bed. Die diepe, humeurige stem die heerlijke tintelingen over haar ruggengraat stuurde zou ze uit duizenden herkennen. Waarom beantwoordde Hector het nummer dat Jazz haar had gegeven?

Ehm... je spreekt met Mary. Ik ben op zoek naar Jazzy.

Dit is een noodnummer dat wordt doorverbonden naar Diaz Security.

Oh. Ze wist niet zeker hoe ze verder moest gaan.