Michelle Visser - Eline

Michelle Visser bij Boekerij:

Vronique

Opstand

Het huis met de blauwe luiken

Een lucht vol Franse dromen

Eline

www.boekerij.nl

Prachtig geschreven tijdsbeeld door de ogen van een jonge vrouw in een snel veranderende wereld

De welgestelde Eline heeft, ondanks de Eerste Wereldoorlog die woedt in Europa, een goed leven in universiteitsstad Leiden. Tot haar echtgenoot Wieger voor langere tijd archeologisch onderzoek gaat doen op het Drentse platteland en Eline hem besluit te volgen met hun twee kinderen.

Eline valt op als een exotische vogel in het streng gereformeerde Drentse gehucht, waar het stadse gezin niet door iedereen met open armen wordt ontvangen. Als de Spaanse griep toeslaat ondersteunt Eline de plaatselijke arts waar ze kan, maar de ondervoede bevolking heeft zwaar te lijden en Eline en haar naasten worden zelf ook ziek. Ondertussen komt het niet-aflatende bloedige nieuws over de Grote Oorlog ineens veel dichterbij wanneer Duitse familieleden van Wieger niet teruggekeerd blijken te zijn van het slagveld.

Als het gezin na de oorlog terugkeert naar Leiden, zijn niet alleen zij veranderd door hun ervaringen. Vrouwen strijden voor kiesrecht, arbeiders komen in opstand, grootmachten wankelen. Kan Eline weer haar bevoorrechte leven oppakken, of grijpt ze de uitdagingen van haar tijd aan om boven zichzelf uit te stijgen?

De pers over de boeken van Michelle Visser

Een mooi tijdsbeeld met ook een duidelijke rol voor Aletta Jacobs en haar zuster Charlotte. Wegener-kranten

Michelle Visser verdiepte zich uitgebreid in de historie, de verhaallijn is uitstekend en ze heeft een vlotte pen. Beslist een aanrader voor de liefhebbers van historische romans. NBD Biblion

Een heerlijke historische roman, die de aandacht van de lezer direct weet te pakken. Nederlands Dagblad

Michelle Visser

Eline

In het laatste jaar van de Eerste Wereldoorlog

volgt een vrouw haar man naar het Drentse platteland.

Maar dan breekt de Spaanse griep uit.

ISBN 978-90-225-8587-0

ISBN 978-94-023-1230-0 ( e-book)

NUR 301

Omslagontwerp: Wil Immink Design

Omslagbeeld: Jan Goedeljee, Leiden, gezicht op de haven , eind 19e eeuw, Erfgoed Leiden en Omstreken

Auteursfoto: Merel ten Elzen

eBook: Mat-Zet bv, Soest

2019 Michelle Visser en Meulenhoff Boekerij bv, Amsterdam

Niets uit deze uitgave mag openbaar worden gemaakt door middel van druk, fotokopie, internet of op welke andere wijze ook, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Opgedragen aan alle vrouwen en mannen die zich in het verleden en heden inzetten voor een mooiere wereld,

onder wie mijn betovergrootvader Hermanus Verveld (Lonneker, 5 november 1860 Enschede, 1 februari 1945), voorzitter van de Twentse textielarbeidersbond Unitas en in 1909 medeoprichter van vakbond CNV .

Feest

Het is oudejaarsavond, nog maar een paar uren te gaan en dan breekt 1918 aan. Een jaar dat nu al beladen voelt.

Slechts gekleed in haar onderjurk bestudeert Eline haar man via haar kapspiegel. Zijn lange, magere gestalte doet jongensachtig aan, ook al nadert hij de veertig. Weet je nog dat we gingen roeien in die vijver met al die prachtige waterlelies? Je spetterde mij telkens een beetje nat, maar dat gaf niet want de zon scheen, en ik vond trouwens alles wat je deed leuk.

Wieger draait zich om. Natuurlijk weet ik dat nog. Je droeg een blauwe jurk en witte bloemetjes in je haar. Ik vond je onweerstaanbaar. Hij loopt naar haar toe en geeft haar een kus. Daarna trekt hij zijn schoenen aan. Schiet een beetje op, wil je? We zijn aan de late kant.

De kinderen, ook feestelijk aangekleed, stuiven lachend de slaapkamer binnen en zijn even snel weer verdwenen.

Zijn jullie helemaal klaar? roept Wieger hen na. We gaan weg zodra jullie moeder ook zover is.

Eline borstelt haar lange haren nog eens door maar steekt ze nog niet op. Ze draait zich om op het krukje. En weet je nog dat dorpje in Itali, met steile kliffen waar we die

Wieger onderbreekt haar. Waar we gegrilde vis met citroen hebben gegeten en waar ik jou beloofde dat we samen alles aankonden wat het leven ons zou brengen. Ik weet het allemaal nog, liefste. We hebben mooie herinneringen gemaakt en we gaan er nog veel meer maken. Maar nu moet je echt voortmaken want je vader houdt er niet van als we te laat zijn.

Zodra iedereen eindelijk gereed is, loodst Wieger zijn gezin naar buiten, de straat op. Het is maar een korte wandeling van hun eigen knusse huis aan een Leids grachtje naar het indrukwekkender pand waarin Elines ouders wonen. De lucht is kraakhelder met sterren die lijken te tintelen. Eline en Wieger lopen gearmd. De kinderen vlak voor hen, hand in hand.

Ze lopen langs huizen die goed verlicht en verwarmd zijn en waar gezinnen wonen zoals zijzelf: uit de bovenklasse, hoog opgeleid en werkzaam aan de beroemde universiteit. Op slechts een steenworp afstand, maar verborgen voor het oog van wandelaars die zich alleen over de juiste straten begeven, woont het minder fortuinlijke deel van de bevolking. Gezinnen met vaak wel tien kinderen of meer, samengeperst in een of twee kamertjes waar het altijd schemerig, vochtig en schimmelig is. Leiden is een stad van grote tegenstellingen, maar wie het geluk heeft aan de goede kant geboren te worden, heeft veel om van te genieten.

Elines vader is een van die gelukkigen, en de eminente grijsharige professor in de natuurkunde deelt zijn weelde vanavond graag. Zoals al jaren traditie is tijdens de jaarwisseling, organiseren hij en zijn vrouw een feest waar tout Leiden van geniet. De glazen zijn gevuld, de hapjes zijn smakelijk en een groepje studenten dat in een nis is opgesteld, speelt beschaafde muziek. De Grote Oorlog die al drienhalf jaar in grote delen van Europa en daarbuiten woedt, heeft ook het leven in Nederland bemoeilijkt. Koffie, thee, cacao, specerijen en andere producten uit de overzeese kolonin waren al jaren lastig te verkrijgen, maar sinds de Duitsers hun duikboten fanatieker inzetten is de invoer helemaal gestopt. Gaandeweg is Nederland gewend geraakt aan de smaak van eikeltjeskoffie, en worden maaltijden eenvoudiger en in sommige huishoudens zelfs schraal. Maar vanavond wordt er niet geklaagd, want het is feest. Als man met connecties weet Elines vader altijd wel ergens een paar goede flessen wijn vandaan te toveren, en een paar gasten leveren een bijdrage met een fles likeur of enkele mooie sigaren. De dames schitteren in hun beste japonnen en lachen vrolijk, de heren genieten in de studeerkamer van hun rookwaar.

Eline nipt aan haar glas terwijl ze Wiegers gestalte volgt met haar blik. Knap is hij niet, en het heeft lang geduurd voor ze hem meer dan een knikje of een snelle groet gunde, maar nu lijkt haar liefde voor hem groter dan deze kamer, groter dan het huis, groter zelfs dan heel Leiden. En het naderende gemis voelt minstens zo groot.

Hij is weer terug voor je het weet, lieverd. Haar moeder lacht vriendelijk naar enkele gasten terwijl ze haar dochter probeert te troosten.

Dat is nu juist het punt. Ik ben bang dat dat nt zo is.

Eigenlijk heeft Eline haar huwelijk te danken aan haar moeders liefde voor de muziek. Cornelia is een getalenteerde vioolspeelster. Jaren geleden brak haar vaste begeleider op de piano de dag voor hun geplande huiskameroptreden zijn enkel. De man lag op bed en had een van zijn leerlingen naar het huis van de familie Schaarbeek gestuurd om hem te vervangen. De jonge Wieger, een student archeologie die uit liefhebberij pianospeelde, was bij Cornelia direct in de smaak gevallen. Ze vroeg hem om vaker langs te komen zodat ze samen konden musiceren. Zo kwam het dat de intelligente, wat verlegen jongeman regelmatig in huize Schaarbeek te vinden was, al ontging dat de opgroeiende dochter het grootste deel van de tijd.