Vera Buck - Runa

Titelpagina

Vera Buck

..

Runa

..

..

..

Informatie

Abonneer u nu op de Karakter Nieuwsbrief.

..

Ga naar www.karakteruitgevers.nl;

www.facebook.com/karakteruitgevers;

www.twitter.com/UitKarakter en:

..

* ontvang regelmatig informatie over de nieuwste titels;

* blijf op de hoogte van speciale aanbiedingen en kortingsacties;

* n maak kans op fantastische prijzen!

..

www.karakteruitgevers.nl biedt informatie over al onze boeken, Nova Zembla-luisterboeken en softwareproducten.

Kijk op www.karakteruitgevers.nl/errata voor eventuele aanpassingen of aanvullingen op deze titel.

Colofon

Oorspronkelijke titel: Runa

Original title: RUNA by Vera Buck

2015 by Limes Verlag, a division of Verlagsgruppe

Random House GmbH, Mnchen, Germany

Vertaling: Corry van Bree

2016 Karakter Uitgevers B.V., Uithoorn

Verzorging ePub: Michiel Niesen/ZetProducties

Omslagontwerp: Studio Jan de Boer

Omslagbeeld: Getty Images / Bill Wunsch

..

ISBN

NUR 305

..

Niets uit deze uitgave mag worden openbaar gemaakt en/of verveelvoudigd door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de uitgever.

Opdracht

Opdracht van de verteller

..

Voor M. Lecoq, aan wie ik dit verhaal te danken heb,

en voor Runa, aan wie ik het verschuldigd ben.

..

Maxime Chevrier

12 december 1903

Proloog

Ik haalde diep adem toen we ons opstelden en ik zelf zag wat er eerder, tijdens het omkleden, fluisterend aan elkaar was doorgegeven. Tweehonderddertien bezoekers. Het getal had de ronde gedaan, was van mond tot mond doorgegeven als een gefluisterde canon. Het had de koorknapen, de pastoor en uiteindelijk de kapelaan bereikt, die het register zwieriger opensloeg dan hij anders deed. Tweehonderddertien bezoekers in de Saint-Mdard. Zo groot was mijn eerste publiek dus.

Alles in orde, Maxime?

Ik kon alleen knikken terwijl ik lucht in mijn wangen blies en door mijn mond uitstootte alsof ik een blaasbalg was. Ik zocht mijn vader en ontdekte hem achterin bij de deur. Hij had zijn handen voor zijn lichaam verstrengeld en zag er nietig uit. Misschien had ik liever gehad dat hij niet was gekomen. Gustave legde zijn hand op mijn schouder en bracht zijn mond zo dicht bij mijn oor dat ik kippenvel kreeg.

Maak je geen zorgen. Je kunt bij het Minuit Chrtiens gewoon een beetje zachter zingen.

Ik perste mijn lippen op elkaar en knikte. Gustaves woorden klonken als een verzoek. Zijn hand liet een brandende plek op mijn huid achter toen hij zich had omgedraaid.

Hij kon net zomin als de anderen weten dat er vandaag geen Minuit Chrtiens gezongen zou worden. Dat er in plaats daarvan een vernissage gepland stond, die het vermogen had om de orde in Parijs binnen n nacht volkomen te ontregelen.

Ik balde mijn handen tot vuisten, ging op mijn plek staan en deed mijn ogen dicht. De stemmen in de kerk stierven weg. Daarna begon het hoesten en keelschrapen, de een na de ander kuchte nog een keer voordat de stilte definitief neerdaalde. Ik hoorde het bloed in mijn oren ruisen en de storm rond de kerk gieren. Gustave stond naast me. Ik had het fijn gevonden als hij mijn hand had vastgepakt.

Het was precies halfelf toen we het lied aanhieven. Het eerste hoogtepunt van de heilige mis. Alles verliep volgens plan. De orgelklanken dreunden uit de orgelpijpen. Ze daverden door het kerkschip, botsten tegen de muren en werden teruggekaatst naar de kerkgangers, die hun gezangboeken pakten. Er waren niet voldoende boeken voor iedereen, maar daar was een regeling voor getroffen. Enkele van de boeken waren naar de zijkanten doorgegeven en bevonden zich nu in handen van de bezoekers die stonden, zo ver ging de naastenliefde in elk geval met Kerstmis. Ik rekte mijn hals om naar mijn vader te kijken, maar het was inmiddels donker in het achterste deel van de kerk. De hoge kandelaars waren naar voren gedragen en verlichtten het koor, het altaar en de eerste bankenrijen. In het resterende schemerdonkere deel van de kerk was het licht net voldoende om de noten en de tekst op de paginas te ontcijferen. Dans une table obscure. Achteraf gezien had ik de titel van het lied niet beter kunnen kiezen. Dans une table obscure in een donkere stal.

De eerste kerkgangers ontspanden hun gelaatstrekken toen het knapenkoor begon te zingen. Ik hoorde hoe Gustave samen met de anderen de coupletten aanhief die we samen zo vaak hadden ingestudeerd. Maar de bezoekers in de kerk begeleidden hen niet. Onzeker braken de jongens hun gezang af, de een na de ander, alsof ze verdronken in de verbijstering die zich door de kerk had verspreid. Alleen het orgel dreunde verder, tot ook de organist merkte dat er iets niet klopte. Een enkele fluittoon bleef tussen de kerkbanken hangen, vervormd en duister als de regels waarnaar de mensen staarden.

Over het lied was een tekst geschreven, met inkt die zwart was als de bloemen van het kwaad. Een boodschap, zinnen, een gedicht. Ik voelde een huivering door mijn lichaam gaan toen ik zag dat meerdere mensen zich over de gezangboeken bogen. Uit de ontstelde stilte groeide gefluister.

Deel I

Ontdekkingen

Misschien had ik eerst proeven op dieren moeten doen. De meest geschikte, kalveren, waren vanwege de kosten echter moeilijk te verkrijgen en te onderhouden, waardoor ik met welwillende toestemming van de medisch directeur mijn experimenten in het openbare vondelingentehuis in Stockholm begon en van plan was om daarna misschien experimenten op dieren uit te voeren.

..

Carl Janson (1891),

Zweedse arts

..

.

Marguerite Desens was in de stal van haar eigen boerderij haar onschuld, haar kind en haar leven verloren. Allemaal in dezelfde paardenbox, maar niet op hetzelfde moment. De weduwnaar leidde Jori langs de paarden en varkens terwijl hij de belangrijkste gebeurtenissen in het leven van madame Desens in omgekeerde volgorde opsomde: in 1881 overleden doordat ze tijdens het uitmesten in de tanden van een hooivork was gevallen, een tragisch ongeval. Acht jaar eerder een miskraam door de trap van een paard. En in 1873 de verwekking van het kind dat ze was verloren. De boer leek in gedachten verzonken. Van alle drie de gebeurtenissen had de laatstgenoemde waarschijnlijk de meest blijvende indruk op hem gemaakt.

De varkens staken hun koppen tussen de houten planken door, knorden hoopvol, en verdrongen elkaar. In Parijs leerde je al snel wat je moest doen om de beste plek bij het vreten te bemachtigen.

Een paar meter verder stonden de paarden. Jori keek over de lage houten wand. Bij de aanblik van het smerige stro wilde hij zich het tafereel dat de boer hem had beschreven liever niet voorstellen.

Hoelang bevindt ze zich hier al? vroeg hij om naar de eigenlijke reden van zijn bezoek terug te keren.

Drie maanden. Sinds ze de keukenstoelen stukgeslagen heeft.

Sluit u haar hier al drie maanden op?

De boer haalde zijn schouders op. Ze is gestoord, zei hij terwijl hij met zijn rechterwijsvinger rondjes naast zijn slaap draaide, alsof Jori dat nog niet wist. Jori rook de vieze adem van de boer toen die zich vertrouwelijk naar hem toe boog en keerde zich van hem af.

Monsieur Desens duwde de houten deur aan het eind van de stal open, en Jori volgde hem naar een ruimte die vol stond met zakken en werktuigen. In het halfdonker zag hij een oude paardenploeg en een smalle trap die naar de zolder leidde. Die was niet veel breder dan een kippenladder. Het was in deze ruimte koeler dan in de stal en het rook er naar stof, leervet en varkens. Monsieur Desens wees naar een hok onder de trap, waarin hij een paar jaar geleden konijnen had gehouden.